آشنایی با ماهی کپور

کپور ماهی بزرگ آب شیرین بومی آسیای مرکزی است. معرفی در بسیاری از کشورها کمک کرده است تا کپور پرفروش ترین ماهی آب شیرین در جهان باشد. آنها به طور گسترده در اروپا، آسیا و خاورمیانه پرورش داده می‌شوند و یک ماهیِ ماهیگیریِ محبوب در اروپا هستند. با این حال، در آمریکای شمالی، کانادا و استرالیا، کپور به عنوان یک آفت مهم در نظر گرفته می‌شود. کپور بسیار متنوع است و می‌تواند در زیستگاه‌های مختلف از جمله مناطق بسیار تخریب شده زندگی کند. در طول چند دهه گذشته، کپور در بیشتر مناطق جنوب شرقی استرالیا پخش شده است. 

حقایق جذاب در رابطه با ماهی کپور

• مهاجران آلمانی و اسکاندیناویایی با ورود به آمریکای شمالی ذائقه خود را با ماهی کپور تطبیق داده و باعث افزایش کشت ماهی کپور در ایالات متحده شدند.
• اولین رکوردهای صید ماهی کپور معمولی در رودخانه می سی سی پی در هانیبال، میسوری، و کوئینسی، ایلینویز در سال 1883 بود.
• ماهی کپور معمولی نوعی ماهی مینا است که نزدیک به ماهی های چاق و طعمه ماهی معمولی قرار می‌گیرد.

اطلاعات عمومی در رابطه با ماهی کپور

• بومی آسیای مرکزی است.
• در اواخر دهه 1800 به عنوان ماهی ورزشی به استرالیا معرفی شد.
• به طور گسترده در سراسر جنوب شرقی استرالیا با جمعیت های کوچکتر در غرب استرالیا و تاسمانی پراکنده شده است.
• در کوئینزلند، کپور در رودخانه موری-دارلینگ در حوضه آبریز کاندامین-بالون، رودخانه پارو، رودخانه وارگو، نهر نبین، رودخانه کولگوا، رودخانه بارون و رودخانه مک اینتایر یافت می‌شود. همچنین در رودخانه های لوگان و آلبرت در جنوب بریزبن فراوان است.
• گزارش‌های گاه به گاه از افرادی که به طور غیرقانونی ماهی کپور کوی را در حوضچه های زینتی در اطراف کوئینزلند نگهداری می‌کنند وجود دارد.

چرخه زندگی ماهی کپور از بدو تولد تا تغذیه

در زیر به چرخه زندگی ماهی کپورها اشاره می‌کنیم

•  نرها بین 1 تا 3 سالگی و ماده ها بین 2 تا 4 سالگی بالغ می‌شوند
• ماهی کپور بین سپتامبر و دسامبر تخم ریزی می‌کند
•  تا 1.5 میلیون تخم تولید می‌کند
• بزرگسالان از سخت پوستان، حشرات و مواد گیاهی تغذیه می‌کنند
• مراحل لارو از پلانکتون تغذیه می‌کند

شرح و زیست شناسی

توضیحات: ماهی کپور به همراه ماهی قرمز (Carassius auratus)، روچ (Rutilus rutilus) و ماهی کپور (Tinca tinca) از خانواده Cyprinidae هستند. اگرچه کپور کوچک را می‌توان با ماهی قرمز اشتباه گرفت، اما می‌توان ماهی کپور را با داشتن یک جفت هالتر (سبیل) در هر گوشه دهانش تشخیص داد. آنها چشم‌های کوچک، لب‌های ضخیم، دم چنگال دار و باله پشتی (بالا) تک با خارهای دندانه دار قوی دارند. همچنین فلس‌ها بزرگ و ضخیم هستند.

تنوع رنگی ماهی کپور

در طبیعت آنها معمولاً به رنگ سبز زیتونی تا برنزی یا نقره‌ای با سطح زیرین کم رنگ تر یافت می‌شوند. کپور کوی (یا ژاپنی) گونه‌های زینتی اهلی شده از کپور معمولی هستند و طیف وسیع‌تری از رنگ‌ها و الگوهای رنگی را با ترکیب‌های مختلف سفید، سیاه، قرمز، زرد، آبی و نارنجی نشان می‌دهند. تغییرات فلس، از جمله فلس‌های براق بزرگ به صورت پراکنده یا در یک خط در امتداد پهلوها ("کپور آینه ای") یا عدم وجود فلس ("کپور چرمی") نیز در ماهی های زینتی و وحشی رایج است. همه سویه‌ها متعلق به یک گونه Cyprinus carpio (یک گونه ماهی) هستند.

اندازه ماهی کپور

ماهی کپور می‌تواند تا اندازه‌های بسیار بزرگ رشد کند، با گزارش‌های خارج از کشور از ماهی‌هایی به طول 1.2 متر و وزن 20 کیلوگرم یاد شده است. ماهی هایی با وزن تا 10 کیلوگرم در استرالیا صید شده‌اند، اما وزن های حدود 4 تا 5 کیلوگرم رایج‌تر است.

زیستگاه ماهی کپور

معمولاً در آب‌های ساکن یا کم جریان در ارتفاعات کم، به ویژه در مناطقی که پوشش گیاهی آبزی فراوان وجود دارد، یافت می‌‌شود. آنها همچنین در قسمت‌های پایین برخی از رودخانه‌ها و دریاچه‌های ساحلی قرار دارند. آنها قادر به تحمل طیف وسیعی از شرایط محیطی هستند و نسبت به اکثر ماهی های بومی تحمل بیشتری نسبت به سطوح پایین اکسیژن و آلاینده‌ها دارند. این نوع از ماهی‌ها اغلب با زیستگاه‌های تخریب شده از جمله آب های راکد همراه خواهند بود.

مهد بزرگ ماهی‌های کپور کجاست؟

محل زیست عمده‌ی ماهیان خانواده‌ی کپور، دریاچه‌ی خزر اعلام شده است. عده‌ای از زیست شناسان بر این باورند که لشکریان روم این ماهی‌ها را از آن منطقه به سمت غرب و اروپا برده‌اند. اهالی آسیا از چهار قرن پیش از میلاد ماهی کپور وحشی را در حوض های مخصوص نگاهداری کرده و این ماهی را در قالب خوراک مصرف می‌کرده‌اند. از همان موقع تا زمان حال، پرورش دهندگان ماهی اروپای شرقی دست به اصلاح نژادی این گونه‌ها زده‌اند و موفق به پرورش گونه های تازه‌ای مانند ماهی کپور آینه‌ای و ماهی کپور چرمی شده‌اند. زیاد طولی نکشید تا ماهیگیران ورزشی که با قلاب ماهیگیری می‌کنند نیز به دلیل ویژگی‌های خاص این ماهی به آن علاقه‌مند شدند. این ماهی وقتی به قلاب می‌افتد دست به مبارزه‌ی شدیدی با ماهیگیر می‌زند که همین امر توجه ماهیگیران را به خود جلب کرد.

چگونگی تکثیر ماهی کپور

در شرایط مناسب، ماهی کپور بسیار پربار است. آنها زود بالغ می‌شوند. کپورها در طول فصلِ تولید مثل به مناطق تولید مثل مهاجرت کرده و گاهی صدها کیلومتر را طی می‌کنند. بیشتر تخم‌ها و لاروها قبل از رسیدن به بلوغ می‌میرند، اگرچه اگر شرایط محیطی مناسب باشد، تعداد بیشتری زنده می‌مانند. به نظر می‌رسد سیل شرایط به ویژه برای پرورش ماهی کپور و همچنین غذای فراوان برای بچه ماهی ها فراهم می‌کند. این ممکن است توضیح دهد که چرا ماهی کپور چنین انفجار جمعیتی را در طول سیل‌های بزرگ دهه 1970 تجربه کرد.

تولید مثل ماهی کپور

تخم ریزی کپورهای معمولی و کپورهای عادی عموماً در روزهای آخر فصل بهار و روزهای اول فصل تابستان آغاز می شود؛ که دمای آب از هجده درجه‌ی سانتی گراد بالاتر می‌رود. تخم های کپور در محل‌هایی که عمقی کم و پوشش گیاهی متراکم دارند و آفتاب به آنها می‌تابد ریخته می‌شوند؛ و به اجزای مختلف گیاهانی که زیر آب قرار دارند می‌چسبند. بارور شدن تخم ها طی 5 الی 8 روز و کماکان در حالت چسبیده به گیاهان صورت می‌گیرد.

تغذیه ماهی کپور؛ این همه چیز خوار شکمو

ماهی کپور همه چیزخوار است و رژیم غذایی آنها بسته به آنچه در دسترس است متفاوت خواهد شد. آنها طیف وسیعی از مواد غذایی کوچک مانند نرم تنان، سخت پوستان، لارو حشرات و دانه‌ها را مصرف می‌کنند. این مواد غذایی (همراه با گل و آب) از ته مکیده شده و با استفاده از شن کش آبشش فیلتر می‌شوند. آنها همچنین می‌توانند مواد گیاهی و مواد آلی عمومی را مصرف کنند، به ویژه زمانی که منابع غذایی دیگر در دسترس نیستند (مثلاً در زمستان). کپور به ندرت ماهی می‌خورد، اما ممکن است تخم و لارو ماهی را مصرف کرده و مکان‌های پرورش را مختل کند.

برای مثال:
خوراک ماهی‌های کپور از مواد موجود در بستر آب تأمین می‌شود. ریشه‌ها و دانه‌های گیاهان آبزی قسمت اعظم خوراک آنها را تشکیل می‌دهند. موجوداتی مانند صدف‌ها، لاروها، حشره ها، جلبک‌ها و سایر ارگانیسم‌های مشابه نیز بخشی از غذای این ماهی‌ها را تشکیل می‌دهند. ماهی کپور با باز کردن کامل دهان و مکیدن طعمه به عمل تغذیه دست می‌زند. این ماهی در میان موادی که در بستر آب ته نشین شده‌اند جنب و جوش شدیدی راه می‌اندازد که همین موجب راه پیدا کردن غبار حاصله به سطح آب می‌شود.

طول عمر ماهی کپور؛ قدمت پارینه سنگی

بارها دیده شده که ماهیان کپور تا چهل یا پنجاه سال نیز عمر کرده‌اند. رشد این ماهی‌ها تا آخر عمر آنها ادامه دارد. تعداد حلقه‌هایی که روی فلس ماهی کپور دیده می‌شود، سن تقریبی آن را نشان می‌دهد که شباهت زیادی به روش مشخص کردن سن درخت دارد.

ماهی کپور و دمای آب؛ زیاد بودن آستانه‌ی تحمل ماهی کپور

این ماهی‌ها اصولاً ماهی آبهای گرم هستند و در فصل زمستان وارد خواب زمستانی می‌شوند. ماهی کپور می‌تواند تغییر دمای آب را از دمای چهل تا صفر درجه ی سانتی گراد تاب بیاورد. بازه‌ی دمایی هجده تا بیست و پنج درجه دمای مطلوب رشد و تغذیه‌ی این ماهی ها است. تغذیه‌ی ماهی های کوچکتر در درجه حرارت شش درجه و تغذیه‌‍ی ماهی های بزرگ در درجه حرارت ده درجه آغاز می‌شود. کپورهای بزرگ پیش از کپورهای کوچک از غذا خوردن دست می‌کشند. نشانه ی بارز متوقف شدن فرایند تغذیه‌ی آنها پیش از شروع خواب زمستانی مشاهده می‌شود. در این زمان آب در مقایسه با فصول گرمتر، زلالی بسیار بیشتری دارد که نشان می‌دهد کپورها دیگر کف محل را برای پیدا کردن غذا نمی‌کَنند. اکنون که برخی از خصوصیات ماهی کپور را بررسی کردیم به معرفی گونه‌های مختلف این ماهی می پردازیم:

انواع ماهی کپور

1- ماهی کپور معمولی

کپور معمولی و سایر کپورها (به جز کپور وحشی) در نتیجه‌ی چندصد سال اصلاح نژادی به دست زیست شناسان و پرورش دهندگان ماهی به وجود آمده اند. سر کپور معمولی نیز مانند گونه‌ی سلف خود فلس نداشته و بدن آن نیز رنگ‌های متفاوتی دارد. بزرگترین نمونه‌های این گونه دارای پنج و یک دهم متر طول و سی و شش کیلوگرم وزن بوده‌اند.

تاریخچه ماهی کپور معمولی

نمونه معمولی ماهی کپور راه خود را از آسیا به تمام نقاط جهان باز کرد. پس از قرن‌ها اهلی شدن در آسیا، در قرن دوازدهم به آب های اروپا معرفی شد. در قرن شانزدهم، اولین ماهی کپور در استخرها و دریاچه‌های بریتانیا معرفی شد و تقریباً 200 سال بعد، اولین ماهی کپور معمولی به آمریکای شمالی آورده شد.

ویژگی ها و ظاهر زره پوشان دریایی

کپور معمولی به طور کامل توسط الگوهای زیبا و تکرار شده از فلس پوشانده شده است. به نظر می‌رسد که آنها زره بدن پوشیده‌اند. آن‌ها همان ویژگی‌های منحصربه‌فرد را که دیگر انواع کپور دارند، ندارند، اما اغلب در بین ماهیگیران بسیار محبوب هستند. 

• آنها معمولاً به رنگ برنز یا قهوه‌ای بوده و دارای باله دم مایل به قرمز یا حتی گاهی نارنجی هستند.
• از آنجایی که کپور معمولی طبیعت وحشی و رام نشده خود را حفظ کرده است، آنها جنگجویان بسیار قوی و سرسختی هستند و به راحتی تسلیم نمی‌شوند.

اندازه متوسط

ماهی کپور معمولی بین 15 تا 25 پوند در اکثر کشورها به عنوان یک ماهی متوسط در نظر گرفته می‌شود. ماهی‌های کمتر از 10 پوند برای کپور معمولی نسبتاً کوچک هستند. ماهی‌های بالای 25 پوند به عنوان کپور معمولی با جثه خوب در نظر گرفته می‌شوند، در حالی که ماهی های معمولی 30 پوندی و بالاتر را می‌توان کپور بزرگ و با اندازه نمونه نامید.

زیستگاه ماهی کپور معمولی

ماهی کپور معمولی بسیار متحمل است. دمای عالی آب بین 73 تا 86 درجه فارنهایت است، اما کپور معمولی در آب و هوای سردتر زندگی می‌کند که دمای آن به زیر صفر می‌رسد. کپور معمولی تا زمانی که آب کافی داشته باشد می‌تواند در زمستان زیر یخ زنده بماند. کپور معمولی همچنین می‌تواند در آب‌های شور با شوری تا 17.6ppt و آب‌هایی با سطح اکسیژن بسیار پایین، جایی که هوا را از سطح می‌بلعند، زنده بماند.

رژیم غذایی

این نوع ماعی همه چیزخوار است. آنها می‌توانند با رژیم غذایی گیاهان آبزی زنده بمانند، اما ترجیح می‌دهند که رسوبات زیرین را برای کرم ها، سخت پوستان، حشرات و خرچنگ جستجو کنند.

چگونگی شکار

طعمه‌های کپور متعددی وجود دارد، اما شناخته‌شده‌ترین روش ماهی‌گیران برای کپور معمولی، ماهیگیری با بوبر یا فیدر است. طعمه معروف کپور خمیر خانگی، نان، ذرت و کرم است.

2- ماهی کپور وحشی

این نوع کپور سری قدرتمند و خالی از فلس داشته و سرعت رشد آن کم است. جثه‌ی کپور وحشی در مقایسه با کپور معمولی کوچکتر بوده و به طور متوسط سه کیلوگرم وزن دارد. کمتر دیده شده که وزن این گونه از 9 کیلو گرم بیشتر شود.

3- ماهی کپور علفخوار

کپور علفخوار دهان بزرگی دارد که نشانه‌ی تکامل اعجاب آور آن جهت تغذیه از گیاهان آبزی است. علاقه‌ی شدید این گونه به گیاهان آبزی موجب شده تا به مجراهای آب زیادی در قاره‌های آمریکا و اروپا راه پیدا کند. این گونه رشد بسیار سریعی داشته و نمونه‌هایی تا وزن سی و پنج کیلوگرم از آن در آب های گرم دیده شده است.

مشخصات ظاهری کپور علفخوار

این نوع ماهی بدنی کشیده با فلس‌های کوچک که محکم به هم چسبیده‌اند و تمام پهلوی آن‌ها را می‌پوشاند. 

زیستگاه کپور علف خوار

ماهی کپور علفخوار آب‌های آرام یا ایستا را ترجیح می‌دهد. آنها در دریاچه‌ها، برکه‌ها، استخرها و پس‌آب‌های رودخانه‌ها و نهرها زندگی می‌کنند؛ جایی که می‌توانند گیاهان آبزی زیادی پیدا کنند.ماهی کپور تا زمانی که دما بیشتر باشد در آب‌های کم عمق باقی می‌ماند. اگر دما کاهش یابد، آنها به قسمت های عمیق تر آب می‌روند. این ماهی دمای آب را در حدود 77 درجه فارنهایت ترجیح می‌دهد اما می‌تواند مقاومت کند. اگرچه ماهی کپور بالغ وحشی ترجیح می‌دهد در آب‌های ساکن یا با جریان آهسته زندگی کند، اما در آب‌هایی با حرکت سریع، ترجیحا رودخانه‌های طولانی، تخم‌ریزی می‌کنند؛ جایی که می‌توان تخم‌هایشان را از غرق شدن در اثر تلاطم آب حفظ کرد. ماهی کپور معمولاً خیلی دور سفر نمی‌کند مگر برای تولید مثل، اگرچه برخی از کپورهای علفخوار جوان در 1000 کیلومتری محل تخم ریزی اولیه خود یافت شدند. آنها می‌توانند نسبتاً به راحتی با آب‌های شور با شوری بیش از 9ppt سازگار شوند.

رژیم غذایی

ماهی کپور بالغ ترجیح می‌دهد از گیاهان آبزی بلند و پوشش گیاهی زمینی غوطه ور تغذیه کند. مطالعات روی کپور علفخوار نشان می‌دهد که تک ماهی می‌تواند تا 60 پوند و 13 اونس پوشش گیاهی به ازای هر پوند ماهی در سال مصرف کند. عادت تغذیه‌ای ماهی کپور علخوار می‌تواند منجر به تولید بیشتر فیتوپلانکتون و زئوپلانکتون و در نتیجه رشد بهتر ماهی قزل آلای رنگین کمان شود. متأسفانه، پوشش طبیعی و شکار بزرگتر ماهی قزل آلا توسط باکلان دو کاکلی را نیز کاهش می‌دهد. 

چگونه شکار

ماهی کپور زمانی که در قلاب گرفتار می شود مبارزان قوی هستند، اما به دلیل رژیم گیاهخواری آنها به سختی می‌توان آنها را گرفت. یک راه عالی برای چرخاندن ماهی کپور علفخوار با فلایرود یا ذرت، انگل، مارشمالو، بوییلی یا خمیر نان است.

4- ماهی کپور چرمی

می‌توان گفت که این گونه ماهی کپور تقریباً فلس ندارد و اگر فلسی هم داشته باشد اندازه‌ی آن به طور قابل ملاحظه ای درشت است. این گونه کپور به سراسر جهان راه پیدا کرده است.

ویژگی های ظاهری ماهی کپور چرمی 

ماهی کپور چرمی شباهت زیادی به ماهی کپور آینه‌ای دارد اما با فلس‌های بسیار کم. این نوع ماهی جلوه‌ای از نوع چرمی بر روی پوست خود داشته و پوسته‌های بسیار کمی دارد. آنها معمولاً در نزدیکی دم و در امتداد خط پشتی می‌توانند 3-4 فلس روی خود داشته باشند و همچنان به عنوان ماهی کپور چرمی طبقه بندی شوند. آنها از نظر ژنتیکی با ماهی کپور متفاوت هستند زیرا گلبول‌های قرمز و گلبول های سفید کمتری دارند، به این معنی که آنها به خوبی با کاهش شدید اکسیژن و بیماری مقابله نمی‌کنند. ماهی کپور چرمی به دلیل کمبود ذخایر چربی، اغلب در زمستان بیشتر صید می‌شود، به این معنی که در ماه‌های سردتر نسبت به سایر کپورها نیاز به تغذیه بیشتری دارند. از سوی دیگر، کپور آینه‌ای و ماهی کپور معمولی می‌توانند از ذخایر چربی خود در زمستان استفاده کنند که به آنها امکان می‌دهد در زمستان خواب بمانند و بنابراین نیازی به تغذیه به همان اندازه که یک کپور چرمی دارد نخواهند داشت.

زیستگاه ماهی کپور چرمی 

کپور چرمی معمولاً در دریاچه‌ها و برکه‌های بزرگ، نهرهای کم‌جریان و پس‌آب‌های رودخانه‌ها زندگی می‌کند. علیرغم مقاومت کمتری نسبت به آینه‌ای یا کپور معمولی، آنها ماهی‌های بسیار سازگاری هستند. کپور چرمی می‌تواند دمای آب را تا 96 درجه فارنهایت تحمل کند. ماهی کپور چرمی آبهای کم عمق و ته نرم مانند علف گل آلود یا ماسه با رسوبات گیاهی را ترجیح می‌دهد.

رژیم غذایی

مانند بسیاری از گونه‌های کپور، کپور چرمی همه چیزخوار است و از جانوران و گیاهان آبزی به طور یکسان تغذیه می‌کند. غذای مورد علاقه آنها نرم تنان کوچک، حشرات آبزی، سخت پوستان و دانه‌ها است. کپور چرمی به ریشه‌ها و شاخه‌های جوان گیاهان آبزی علاقه دارد و اغلب آنها را از کف نرم بیرون می‌کشد. کپور چرمی به دلیل تعداد کم گلبول‌های خونی که دارد به سرعت سایر گونه‌های کپور رشد نمی‌کند، در تمام طول سال نیاز به تغذیه دارد و بنابراین در ماه‌های زمستان فعال‌تر از کپور آینه‌ای یا معمولی است.

چگونگی شکار

شانس بیشتری برای صید کپور چرمی در زمستان وجود دارد.  بهترین طعمه گلوله‌های سمولینا، ذرت، ذرت شیرین، نخود شیرین، آبجو، گلوله است.

5- ماهی کپور کروسی

کپور کروسی بیش از آنکه به کپورهای وحشی شباهتی داشته باشد، خصوصیات ماهی کپور حوضی را دارد. با این‌حال تولید مثل آن هم با کپورهای وحشی انجام می‌شود و هم با ماهی کپور حوضی. این ماهی جثه‌ای کوچک داشته و وزن آن به طور میانگین نزدیک به سیصد گرم است. سنگین ترین کپور کروسی مشاهده شده پنج و دو دهم کیلوگرم وزن داشته است. این گونه از کپورها به خوبی با وضعیت‌های گوناگون مانند بالا و پایین رفتن دما و میزان اکسیژن موجود در آب و تراکم پوشش گیاهان آبزی کنار می‌آیند.

6- ماهی کپور آینه ای

این گونه از کپورها تنها یک در باریکه از پشت و نقاط محدودی روی آبشش‌ها و دم شان فلس دارند. در مواردی دیده شده که اندازه‌ی بعضی از فلس های این گونه بزرگ و براق شده و باعث بازتاب نور می‌شود. به همین دلیل است که این گونه را کپور آینه‌ای می‌نامند.

ظاهر ماهی کپور آیینه‌ای

این کپورها دارای فلس‌های نامنظم بزرگ و کوچکی هستند که در کناره‌شان پراکنده شده‌اند، برخی از این الگوها می‌توانند تشکیلات شناخته‌شده‌ای مانند یک الگوی خطی با مقیاس کامل را تشکیل دهند. یک ماهی کپور آینه ای با الگوی خطی دارای یک ردیف فلس است که از تمام جناح در امتداد خط جانبی آنها می‌گذرد. 

زیستگاه کپور آینه‌ای

کپور آینه‌ای را می‌توان در آب‌های شیرین فراوان با پوشش گیاهی آبزی یافت. عمدتاً در پساب رودخانه‌ها و نهرها و مخازن آب. کپور آینه ای، مانند کپور معمولی، در برابر شرایط مختلف بسیار متحمل است. این تحمل به آنها اجازه می‌دهد تا به سرعت با بسیاری از مناطقی که مردم آنها را با آنها آشنا کرده اند سازگار شوند و آنها را پر کنند. کپور آینه‌ای می‌تواند در آب‌هایی با سطح اکسیژن پایین زنده بماند و تا زمانی که آب کاملاً یخ‌زده نباشد، می‌توانند در زمستان‌های سرد زیر یخ زنده بمانند. این نوع ماهی کپور همچنین می تواند در آب های شور زندگی کند.

رژیم غذایی

کپور آینه‌ای همه چیزخوار است. آن‌ها می‌توانند حشرات و لاروهای آنها، کرم ها، زئوپلانکتون‌ها، دانه‌ها و ساقه‌های گیاهان آبزی و همچنین پرندگان، مارها و نرم تنان را مصرف کنند.

چگونگی  شکار

درست مانند کپور معمولی، کپور آینه‌ای را می‌توان در ذرت شیرین، نان، نخود فرنگی، گل ختمی، بوییلی، کرم و مگس صید کرد.

7- ماهی کپور حوضی

این گونه از کپور که پیش‌تر در حوض‌های خانه‌ها نگهداری می‌شد مدتی قبل به محیط طبیعی خود بازگشت و توانست مجدداً راه و رسم زندگی طبیعی اش را در پیش بگیرد. سنگین‌ترین ماهی‌های کپور حوضی مشاهده شده سه کیلوگرم وزن داشته‌اند.